7. CİLT - RUHUN YERİ önsöz ()
-
Kadın koşuyordu -
Sedir ağaçlarının arasından koştu.
Bu bataklık alanda seyahat etmek zordu. Üstelik bir çocuğun elini tuttuğu için istediği gibi hareket edemiyordu.
Ancak bu el, bırakamayacağı tek şeydi. Eğer bırakırsa, artık insan olamazdı.
Kadın çocuğun elini daha sıkı tuttu.
Biraz daha ilerledikten sonra ormanın içinden geçerek açık bir alana çıktı.
Alan o kadar beyaz kokarca lahanasıyla[1] kaplıydı ki göz kamaştırıcıydı -
İleride küçük bir kulübe gördü.
Eğer oraya varırsam - kadın tam bunu düşünürken, elinden tuttuğu çocuğun ayağı takıldı.
“İyi misin?
Kadın çocuğun kalkmasına yardım etti.
Çocuk toprakla kaplı yüzünü kaldırdı ve ifadesiz bir şekilde başını salladı ama kadın çocuğun dizinden kan geldiğini gördü.
Çocuk düşündüğünden daha derin bir yara almıştı. Bu bacakla koşmak imkânsızdı.
“İşte!
Kadın kulağına gelen sesle yerinden sıçradı.
Arkasını döndü ve ormandan koşan birini gördü. Hayır, o kişinin yüzündeki ifade insan denmeye uygun değildi.
- Tıpkı bir iblis gibiydi.
Çocuğun bacağındaki yarayla birlikte, kısa sürede yakalanacaklardı.
Kadın hiç tereddüt etmeden kararını verdi.
“Oraya koşabilir misin?
Kadın az ilerideki kulübeyi işaret etti.
Çocuk başıyla onayladı.
“Ne kadar iyi bir çocuksun sen. Yaşa - yaşayacaksın.
Kadın çocuğa sıkıca sarıldı. Bu sıcaklığı son bir kez daha hissettikten sonra çocuğun sırtını itti.
Çocuk yaralı bacağını kokarca lahanalarının arasında sürükleyerek koşmaya başladı.
Kadın veda etmek istercesine gözlerini vedaya çevirdi.
Takipçisi yakında ona ulaşacaktı.
Kadının gözlerinden yaşlar süzüldü. Korktuğu için değildi bu. Üzgündü çünkü sevdiği çocuktan ayrılıyordu.
“Yaşa.
Kadın bunu bir kez daha söyledi, çocuğunun kulaklarına ulaşmayacağını bilse bile.
-
[1] Asya kokarca lahanası mizubashou (水芭蕉) olarak adlandırılır ve kelimenin tam anlamıyla su muzu anlamına gelir. Bu isim, görünüşünün belirli bir muz türünün yapraklarına benzemesinden gelmektedir. Güzel beyaz çiçekleri vardır (görüldüğü gibi).
-
Kadın koşuyordu -
Sedir ağaçlarının arasından koştu.
Bu bataklık alanda seyahat etmek zordu. Üstelik bir çocuğun elini tuttuğu için istediği gibi hareket edemiyordu.
Ancak bu el, bırakamayacağı tek şeydi. Eğer bırakırsa, artık insan olamazdı.
Kadın çocuğun elini daha sıkı tuttu.
Biraz daha ilerledikten sonra ormanın içinden geçerek açık bir alana çıktı.
Alan o kadar beyaz kokarca lahanasıyla[1] kaplıydı ki göz kamaştırıcıydı -
İleride küçük bir kulübe gördü.
Eğer oraya varırsam - kadın tam bunu düşünürken, elinden tuttuğu çocuğun ayağı takıldı.
“İyi misin?
Kadın çocuğun kalkmasına yardım etti.
Çocuk toprakla kaplı yüzünü kaldırdı ve ifadesiz bir şekilde başını salladı ama kadın çocuğun dizinden kan geldiğini gördü.
Çocuk düşündüğünden daha derin bir yara almıştı. Bu bacakla koşmak imkânsızdı.
“İşte!
Kadın kulağına gelen sesle yerinden sıçradı.
Arkasını döndü ve ormandan koşan birini gördü. Hayır, o kişinin yüzündeki ifade insan denmeye uygun değildi.
- Tıpkı bir iblis gibiydi.
Çocuğun bacağındaki yarayla birlikte, kısa sürede yakalanacaklardı.
Kadın hiç tereddüt etmeden kararını verdi.
“Oraya koşabilir misin?
Kadın az ilerideki kulübeyi işaret etti.
Çocuk başıyla onayladı.
“Ne kadar iyi bir çocuksun sen. Yaşa - yaşayacaksın.
Kadın çocuğa sıkıca sarıldı. Bu sıcaklığı son bir kez daha hissettikten sonra çocuğun sırtını itti.
Çocuk yaralı bacağını kokarca lahanalarının arasında sürükleyerek koşmaya başladı.
Kadın veda etmek istercesine gözlerini vedaya çevirdi.
Takipçisi yakında ona ulaşacaktı.
Kadının gözlerinden yaşlar süzüldü. Korktuğu için değildi bu. Üzgündü çünkü sevdiği çocuktan ayrılıyordu.
“Yaşa.
Kadın bunu bir kez daha söyledi, çocuğunun kulaklarına ulaşmayacağını bilse bile.
-
[1] Asya kokarca lahanası mizubashou (水芭蕉) olarak adlandırılır ve kelimenin tam anlamıyla su muzu anlamına gelir. Bu isim, görünüşünün belirli bir muz türünün yapraklarına benzemesinden gelmektedir. Güzel beyaz çiçekleri vardır (görüldüğü gibi).